Er zijn tal van bedrijven en merken die hun naam eens met veel trots hebben verbonden aan een van de vele wielerploegen die de wielerwereld rijk is, zoals de Rabobank, Garmin, Quick-Step en Lampre Merida. Dit zijn grote merken en bedrijven met een goede reputatie. Bij het gros van de sponsors is er geen of nauwelijks sprake van een link tussen het bedrijf en de wielersport, maar dat maakt in feite niets uit. Als sponsor ben je immers maar met één ding bezig en dat is je merk of bedrijf onder de aandacht van zoveel mogelijk mensen brengen.
Sommige sponsors van wielerploegen zijn wel héél ongewoon. In dat geval heeft de ploegmanager waarschijnlijk niet optimaal gebruikgemaakt van een handig crm systeem om de meest geschikte kandidaat te vinden voor het sponsoren van zijn wielerploeg. Of hij had wellicht een andere reden om juist deze sponsor te werven. Hier volgen enkele spraakmakende en op zijn zachtst gezegd bijzondere wielersponsors.
Een seksclub als sponsor
De luxueuze seksclub Sauna Diana uit Zundert werd in de jaren tachtig en negentig van de 20e eeuw een begrip in de wielerwereld: de genoemde club sponsorde indertijd een amateur wielerploeg uit het Brabantse dorp Zundert. Dit was dan ook de eerste wielerclub die een heuse ploeg-bus tot zijn beschikking had. Zeker in die tijd was dat een enorme luxe voor een amateur wielerploeg.
De Sponsor Zonder Naam
In de tijd dat de controverse rondom het dopinggebruik in de wielersport hoogtij vierde, besloot de Rabobank – hoofdsponsor van de Nederlandse wielerploeg – na jaren van sponsoring de stekker eruit te trekken. De Rabobank trok zich per direct terug, maar diende zijn reeds gemaakte afspraken en contracten uiteraard wel na te leven. Dit resulteerde in een gesponsord wielerteam waaraan geen naam verbonden was. Dit zogenoemde white-label werd destijds Blanco gedoopt.